Inaktiv karakter
163 POSTS & 0 LIKES
|
Post by Atlas on Aug 30, 2013 12:49:13 GMT 1
Atlas What will it be, should we go to Heaven or Hell Den brogede havde valgt at søge mod Proelios grænser for anden gang, før havde det været i skyggebjergene, nu var det på engen ved navn Galka han vandrede. Han havde været langt omkring i landet, muligvis så langt at han snart ville være klar til at vandre videre, dog ikke helt endnu. Atlas følte stadig at der var noget han manglede for at kunne drage bort igen, at der var en eller anden, eller måske endda noget som ønskede han skulle blive i landet. Måske var der noget der sagde ham at der var brug for ham et sted, eller måske han blot manglede at se mere af landet, finde flere af dets hemmeligheder. Som Atlas så til hver sin side blev han fanget af junglen på sin ene side. Han stoppede stille op med de varme brune øjne rettet derhen. Måske det var et sted der var lige for ham, et sted han burde drage hen. Hans hoved gled på sned, tænkende som han endnu betragtede den tætvoksende jungle. Han havde aldrig brudt sig om alt for tætte steder med uforudsigelige planter, men junglen ved hans side virkede som et sted han burde udforske, et sted han burde drage ind i. For første gang i hans vandring i landet holdt han sig dog en smule tilbage, tænkende.
The place where both collide
|
|
|
Post by Deleted on Aug 30, 2013 13:07:00 GMT 1
Den violette unge hoppe var at se på Galka engen, hun stod nær junglen der lå, hun havde mange gange tænkte at tage en tur igennem denne store jungel, men havde faktisk for første gang afvist den tur, hun gjorde ellers bare tingene, mange gange uden at tænkte, men at blive væk i en ukendt jungel havde gjort hoppen, for første gang afviste at nå videre. Aldrig havde hun før gjort sådanne ting, hun var åben for alt, men hvis denne jungel skulle blive en af de ting, hoppen skulle opleve så skulle hun bestemt ikke være alene. Halen bag hoppen var hævet og den søde duft af brunst lå omkring hende. Peach lagde som regel skjul på sin brunst, med mindre hun mente hingsten ikke ville gøre hende noget, dog når hun var alene, gjorde den hende intet, der var det jo kun hende! Hoppen stod med fronten imod jungel og havde opmærksomheden vendt imod den, var ikke rigtig opmærksom på andet faktisk. Hun var tvivlende, skulle hun virkelig overtræde den eneste grænse hun indtil videre havde? Eller skulle hun vente til nogen ville vise hende vejen igennem, eller blot glemme denne jungel? En feminin brummen, der tydeligt bar hendes tvivlsom lød fra hende.
|
|
Inaktiv karakter
163 POSTS & 0 LIKES
|
Post by Atlas on Aug 30, 2013 13:29:40 GMT 1
Atlas What will it be, should we go to Heaven or Hell Øjnene vandrede over den tætbeplantede jungle, den virkede ærligt talt ganske farlig. Et sted man nok ikke burde vandre hen. Hingsten rystede på sit hoved, før eller siden burde han vel vandre derhen, han var med sin titel bundet til pligten om at udforske, så udforske måtte han gøre. Stille satte den brogede Atlas frem i en stille skridt med retning mod junglens grønne befrugtede terræn. Hans brune øjne var så fokuseret på den grønne beplantning at han først meter fra den anden opdagede at han ikke var alene. Atlas stoppede brag op og lod sine øjne vende mod sin højre side hvor han kiggede med let mistro. Cirka en 5 meter væk stod en feminin skikkelse. Det var ufatteligt han endnu ikke havde opfattet hverken hendes duft eller hørt hende i det tyste landskab. Men hingsten havde nok været for fokuseret på sine tanker. Som han nu så på hoppen ved sin højre side kunne han ikke stoppe et stille smil fra at vokse frem på sin mule, for han kendte denne skikkelse, det var den yndige, ungdommelige Peach. Den violette han havde delt et møde med. Et varmt vrinsk sendte den brogede mod hoppen, glædeligt. Måske hun ville dele endnu en vandring med ham på denne dag, en vandring ind i junglens tætte landskab.
The place where both collide
|
|
|
Post by Deleted on Aug 30, 2013 14:10:27 GMT 1
Hoppen var nysgerrig omkring jungel, men denne gang var hendes nysgerrige sind ikke nok, hun plejede ikke at være bange af sig, men måske var hun en anelse bange for jungel? Hun rystede på hovedet og trampede kort med det ene forben i jorden, Peach var ikke bange! Eller rettere sagt, hun ville ikke være bange! Da et vrinsk lød gav det et kort sæt i hoppen, dog formede der sig et smil om mulen på hende. Atlas! Hun vendte blikket imod lyden af vrinsket og der stod han, de havde begge nok været opmærksomme på noget andet, at de næsten ikke havde opdaget hinanden. Smil spredte sig over mulen på hende og hun vendte fronten imod ham for at skridte tættere. ,, Goddag med dig Atlas " grinte hun let og puffede han til hans kind. Hun vendte så blikket imod jungel, han så også interesseret i den, måske hun skulle tage chancen og vandre igennem den ved hans side? Det ville i hvert fald betrygge hoppen. Hun havde roligt taget halen en anelse til sig, ikke at hun troede Atlas kunne finde på noget imod hendes vilje, men blot for en sikkerheds skyld, den var jo noget der oftest påvirkede hingste, noget mange ikke kunne modstå, derfor tog hun ikke chancen, dog lagde hun ikke ligeså meget energi i at skjule den for Atlas, som hun gjorde for andre hingste, for hun stolte faktisk lidt på Atlas, hun følte sig jo tilpas i hans selskab. Hun slog tankerne væk fra brunsten og koncenterede sig kun om Atlas og jungel foran dem. ,, Den ser farlig ud " lød det stille fra hende, undertonen havde en tydelige klang af uskyld. Hun lod så blikket glide over imod Atlas med et smil over mulen.
|
|
Inaktiv karakter
163 POSTS & 0 LIKES
|
Post by Atlas on Aug 31, 2013 16:11:12 GMT 1
Atlas What will it be, should we go to Heaven or Hell Latteren var det den brogede havde husket mest, den frie ubekymrede latter af ungdommens uskyld, og den latter hørte han endnu en gang som hoppen hilste ham. Det var blot de to hestes andet møde, men Atlas ville have troet han havde kendt den violette i længere tid, for hendes selskab behagede ham allerede, og han følte på en måde han gik ind i en rolle i selskabet som var ham mere end velkendt. Hingstens øjne faldt i den yndige Peach', brune mod røde.
"Goddag De yndige Peach!"
Den varme stemme klingede mod hoppen som han gengældte hendes puf ved at lade sin mule grænske hendes næseryg ganske kort. Atlas forsøgte sit bedste med ikke at virke påvirket af brunsten, han ønskede ikke at gøre yndige Peach noget, men han kunne ikke hjælpe sin krop i at spænde op i musklerne og hans tanker i at tåge en smule, men mere gjorde det heldigvis ikke. Så længe den violette ikke lokkede ham ville han skam kunne holde sig, for han ønskede ikke at gøre andre noget, og hans samvittighed var nok til at holde ham tilbage. Peach distraherede ham med sin udtalelse. Atlas vendte straks de varme brune øjne mod junglen for at betragte det hun talte om. Farlig så den i sandhed ud, som noget man ikke burde nærme sig, noget man ikke burde bevæge sig ind i. Alligevel gled hingstens hoved på skrå mens han tænkte over ordene. Noget sagde ham at den netop blot så således ud, at når man kendte dens indre ville den være et ganske behageligt sted at befinde sig, et sted man kunne bevæge sig frit rundt uden kvaler. Han vendte endnu øjnene mod Peach med et hemmelighedsfuldt smil.
"Farlig, eller spændende?"
The place where both collide
|
|
|
Post by Deleted on Sept 1, 2013 10:43:25 GMT 1
Selskabet med Atlas var for anden gang, men Peach følte hun kendte ham, ikke alle hans ting, det var heller ikke fordi det var ham der havde ført al snakken sidst, men alligevel følte hun at, hun kendte ham. Dette var nok et bekendtskab der havde udviklet sig til et venskab, måske en dag ville det blive et godt venskab, en venskab Peach, mere end nu ville holde af? Det troede hoppen bestemt, for allerede nu var hun glad for at se den brogede hingst. Peach kendte til hingstes påvirkning af brunsten, ikke at hun endnu havde oplevet den, for hun havde jo længe holdt sig med hendes mor, men hun havde hørt det fra hende mor, der vidste dette! Derfor var Peach varsom omkring at spredte duften mere end nødvenligt, eller mere end hun faktisk kunne styre, for trods hun gjorde sit for at holde duften tilbage, lå den omkring hende. Selvom det godt kunne ses på Atlas at den fik hans muskler spændte, gjorde han heldigvis ikke mere end det, umildbart havde han den kontrol over ham, hvilket hoppen selvfølgelig satte pris på. Hun vendte blikket imod jungel da hans stemme lød, hun lagde så hovedet på skrå imens et smil bredte sig mildt over hoppens sorte mule. Ja, spændende var den måske også, nu var Peach heller ikke bange af sig, hun ville udfordres en gang imellem, hvilket dette måske farlige lignenden jungel var? Hun vendte så blikket imod Atlas. ,, Lad os gå derind " lød det så fra hoppen, der var tydelig uskyld og måske en smule udfordring i hendes stemme. Selv ville hun da ønske at Atlas ville gå igennem jungel med hende, så hun ikke skulle gøre det alene en dag.
|
|
Inaktiv karakter
163 POSTS & 0 LIKES
|
Post by Atlas on Sept 1, 2013 17:51:34 GMT 1
Atlas What will it be, should we go to Heaven or Hell Det var svært for enhver hingst at opholde sig i selskab med en brunstig hoppe der også endda var attraktiv. Atlas havde før ladt sine instinkter tage styring og det havde resulteret i at hingsten havde et par føl rundt omkring i verden. At han aldrig havde gjort det uden at have tilladelsen kunne den brogede dog glædeligt sige, for det havde han aldrig i sinde! At han ville kunne skabe et føl igen afværgede han dog heller ikke, men om han igen ville kunne skabe et i kærlighed vidste han ikke, han havde fået smagt på dens sødme, og også dens hån, og han ønskede ikke at gøre det igen. Hingsten smed dog hurtigt tankerne væk og fokuserede på det øjeblik han var i. Han skulle ikke rende rundt med fjerne blikke, det var ikke hans hensigt i selskab med yndige Peach.
Brune øjne skævede fra den tætbeplantede jungle og over på den violette hoppe, inden et skævt og lettere drillende smil voksede frem på hans mule. Hun ville gerne drage ind i de grønne skygger sammen med ham. Atlas nikkede glædeligt og begyndte at sætte frem i en stille skridt som han fandt en åbning i det grønne. Lige så snart han kom ind mellem de grønne slyngplanter, krat og frodige blomster mærkede han en kvalmende varme mod sin pels, et lunt tæppe han vidste hurtigt ville fremme et ganske tyndt lag sved lige over hans skind. Han skævede tilbage mod den violette hoppe da han kom ind på en naturlig sti der var stor nok til at have dem begge på, han ville først se omkring sig igen når han havde hoppen ved sin side så de kunne dele naturen.
The place where both collide
|
|
|
Post by Deleted on Sept 2, 2013 10:38:22 GMT 1
Peach havde aldrig set påvirkningen af brunsten, hun havde blot fået den afvide, så blot at hun var uviden, var hun forsigtig, hun ville ikke lege med ilden vedrørende sådan noget, det skete ikke bare! Da Atlas begyndte at skridte frem fulgte hun ivrigt med. Hun var da nysgerrig. Det betryggede hoppen at Altas var med hende, det var rart, hvis nu der skete noget. Hun stoppede så op da hun igen var nået hans side. Blikket gled rundt og nysgerrigt vippede hun med ørene. Varmen var noget helt andet, den var fugtig og gjorde også pelsen på hoppen fugtig, ikke at hun svedte, det skulle nok komme, men blot luftfugtigheden gjorde pels, man og hale fugtigere, føltes tungere. Hun vendte så blikket imod Atlas. ,, Vi gjorde det " lød smilende fra hende. Hun havde mange gange overvejet at tage herind, men havde ikke fået det gjort. Hun puffede så til Atlas i en kort latter. ,, Hvilken vej " lød det så fra hende. Måske en lille hentydning til at han godt måtte vise vej.
|
|
Inaktiv karakter
163 POSTS & 0 LIKES
|
Post by Atlas on Sept 2, 2013 20:14:29 GMT 1
Atlas What will it be, should we go to Heaven or Hell Tung, fugtig luft gled ind gennem hingstens næsebor. Han kunne nemt fornemme de mikroskopiske dråber af vand i luften der tyngede hans brogede pels og næsten gav hingsten en følelse af at han burde dukke sig, eller var det måske bare de grønne rangler der hang ned fra de så tætte kroner at han ikke kunne se himmelen over dem. Atlas forstod allerede hvorfor han ikke havde villet drage ind i junglen ved første øjekast, for dens indre var klaustrofobisk, tætvokset og mørkt, dog med en underlig grøn glød der kom fra de mange planter. Den brogede sendte et misbilliget blik rundt på sine omgivelser, inden hans fokus faldt på den yndige Peach der nu var ved hans side.
Hoppen fik deres vandring ind i junglens gab til at lyde langt mere dristigt end det enlig havde været, alligevel kunne hingsten ikke andet end at smile af hendes overdrivelse. Han nikkede samtykkende til hendes ord.
"Livets!"
Hingstens stemme lød drillende som han skævede hemmelighedsfuldt over mod hoppen som indeholdt hans ord en hemmelighed. Som vidste han hvad der ville hænde deres Livets Vej om lidt. Han satte derefter frem i en stille skridt af den naturlige sti de var på. Hele tiden lod hingsten dog sit blik glide over omgivelserne så han var sikker på de ville kunne finde ud igen.
The place where both collide
|
|
|
Post by Deleted on Sept 3, 2013 18:40:33 GMT 1
Hoppen lod blikket glide rundt, hun havde længe tænkt over at se jungel indenfra end kun udefra. Hun prustede kort og strakte kort mulen imod planterne omkring dem, dog tog hun mulen til sig igen. Der kunne jo være kødædende planter!? Hun lod de rødlige øjne glide rundt, lidt nysgerrig omkring tingene omkring dem, nysgerrig hvilke planter der egentlig var herinde. Hun lod så blikket glide imod Atlas igen da hans stemme lød. Med et stort smil på mulen nikkede hun så. ,, Uh, spændende " lød det så fra hende som hun fulgte efter ham. Livets vej! Hun nåede hurtigt hans side igen og puffede mildt til ham. ,, Hvad er det for en vej? " lød det fra hende med et smil over mulen, nysgerrig kunne man godt se på hende hun var. Dog havde hun lidt på fornemmelsen at han drillende hende, men alligevel ville hun ikke tage chancen for ikke at få det afvide, det var den store nysgerrige side hun bar sig. Kort slog hun med halen da hun følte et insekt var ved hende, det kunne jo være der var andre insekter herinde, derfor skulle de ikke sidde på hende. Dog lod hun igen halen være tæt på hende, stadig for at begrænse den kraftige duft. Dog alligevel var hun som altid yndig at se på, man kunne blot godt se hun ikke ønskede uventet opmærksomhed omkring brunsten.
|
|
Inaktiv karakter
163 POSTS & 0 LIKES
|
Post by Atlas on Sept 4, 2013 11:35:57 GMT 1
Atlas What will it be, should we go to Heaven or Hell Atlas betragtede hoppen som hun kort rakte sin mule ud efter de ukendte planter, og hingsten skulle også lige til at nappe hende stille i siden og fortælle hende at hun nok burde holde mulen til sig selv så hun ikke ville blive forgiftet eller andet af planterne. Selv den brogede vidste ikke hvad de forskellige planter hed, kendte ikke deres funktion eller alt andet der ville være værd at vide om planterne. Hoppen var dog klog nok til selv at tage mulen til sig og det gjorde hingsten glad, heldigvis havde han da endnu ikke så meget som hentydet til at nappe efter hoppen. Endnu gled hans blik rundt inden han fortsatte frem, lyttende til hoppens ord. Han skævede til hende endnu med det hemmelighedsfulde smil spillende over sine læber. Hun spurgte som han havde kunnet forudse, hoppens unge sind var her for overvældende til at hun kunne holde nysgerrigheden tilbage. Den brogedes brune øjne vandrede kort væk fra hendes ansigt mens han ledte hende ind på en ny sti, en smallere en så de måtte gå en smule tættere således at deres flanker næsten berørte hinandens.
"Det er den vej vi selv vælger, det liv vi selv former. Så Peach, hvad ønsker de at vores vej skal føre os til?"
Nysgerrigt lod hingsten endnu sine øjne glide over på hoppen, mens han vendte hovedet mod hende. Snart fortrød hingsten dog at han havde ført dem ind af den smallere sti, hans næsebor begyndte at dirre og snart føle han sin mule fleme ganske svagt, han tog endnu hovedet til sig og kiggede ligeud. Han ville ikke lade sig selv blive opslugt af duften der blot forstærkedes i den tætte lune luft inde i junglen, det havde ikke været hans grund til at de skulle vandre sammen.
The place where both collide
|
|
|
Post by Deleted on Sept 4, 2013 13:04:44 GMT 1
Planterne omkring dem var alt for ukendte til Peach ville tage chancen for at hverken at snuse eller måske tage en bid af dem. Dog alligevel var hoppen nysgerrig, men hun vidste godt at hvis hun en dag var for nysgerrig kunne det koste hende enten livet eller en farlig sygdom. Hoppen var lidt klog og kunne godt kontrollere hendes nysgerrige side, eller i hvert fald når det kommer til ukendte ting såsom planterne omkring dem. Peach fulgte roligt Atlas' side og da de nåede den smalle sti blev hun stadig ved hans side, de gik tæt, men det var ikke noget Peach havde noget imod, hellere det end at gå bag hinanden, så var det svært rigtig at følges, eller derimod fører en samtale. Trods varmen der var inde i jungel kunne hun nu næsten også mærke varmen fra Atlas, de begge havde det nok varmere end før. Hun vendet blikket imod ham i et smil da hans stemme lød, hun vippede ører imod ham og lyttede. Hun lod så svagt blikket glide frem igen, blikket var tænkende. ,, Du kan fører vores vej " lød det så fra hende, måske en smule nysgerrigt, hvad var vejen hvis man fulgte andre, det havde hun aldrig prøvet før, så igen en udfordring hun påtog sig, følge Atlas i denne del af livs vej, igennem Jungel. Hoppen var opmærksom på deres omgivelser, det var et ukendt sted, et sted hvor hun ikke kendte hverken dyr eller planter omkring sig, det var ikke til at vide om der mon var ukendte dyr de ikke kendte til, måske andre insekter der kunne bide? Selvfølgelig kunne alle insekter bide, men ikke så man blev syg, men her vidste Peach ikke om der var sådanne insekter, eller blot dyr! Derfor, trods hun virkelig gjorde sit for at holde duften af brunsten begrænset, slog hun let med halen, hun ville helst ikke blive bidt af ukendte dyr. Hun vendte så blikket imod Atlas. ,, Tror du der andre slags dyr herinde? " lød det så fra hende. Hun ville jo ikke forvirre ham med brunsten, derfor hvis han ikke troede der var anderledes dyr så ville hun spare ham for at brunsten til tider blev kraftigere, på grund af hendes korte slag med halen for at holde dem væk.
|
|
Inaktiv karakter
163 POSTS & 0 LIKES
|
Post by Atlas on Sept 9, 2013 8:39:47 GMT 1
Atlas What will it be, should we go to Heaven or Hell Vores vej. Ordene rungede stille i hingstens hoved som en stille melodi som han overvejede hvad ordene betød. Hvad havde skæbnen mon i skjul for de to heste, den brogede og den violette. Atlas ville aldrig have mulighed for at forudse det, men det næste stykke tid kunne det være at han havde mulighed for at kunne være med til at vælge hvad der skulle ske. Hingstens brune øjne vandrede over det grønne landskab omkring dem, prøvede at finde et svar i de slyngende planter og i de fremmede indtryk. Det var som ville junglen dog ikke samarbejde, for den gav ham intet svar. Af denne grund gled varme brune øjne endnu over mod en violet hoppe der endnu gik ved hans side.
"Med glæde Kære."
Atlas kunne ikke andet end smile stille af hoppens ord. Der var andre dyr herinde ind i nogle af de andre terræner i Proelio, men hvilke vidste den brogede ærligt talt ikke. I samme øjeblik fløj en overdimentioneret myg dog mod ham og den violette Peach. Dens lange ben dinglede under dens krop som havde den ikke styrke til at holde dem oppe, og de brede vinger slog omkring den så hurtigt at man ikke kunne se dem ordentligt. Denne skabning fløj lige forbi Atlas hoved og over mod Peach. I en hurtig bevægelse lå den myggelignende skabning dog mellem Atlas tænder, inden han smed den fra sig igen. Den skulle ikke suge blod af den violette hoppe, om end så det var hvad den kunne. Som svar på hoppens ord kiggede han da endnu på hoppen og nikkede med et stille smil.
The place where both collide
|
|
|
Post by Deleted on Sept 9, 2013 12:25:42 GMT 1
Hoppen kunne ikke lade vær med at smile. Atlas var rar at være i selskab med, Peach kunne faktisk godt lide Atlas og så ham mere som en god ven nu, end blot en bekendt. Det var rart for hoppen at se en som ven, en der ikke bare var familie, nej for Atlas og Peach var på ingen måde i familie, det var hoppen faktisk ikke vant til, nu havde hun også tilbagt det meste af sit liv væk fra Proelio, men alligevel var det en dejlig følelse at se en anden som en god ven, en som hoppen stolede rimelig meget på, og det var en stor ære at have hoppens tillid, det tog som regel tid, men hingsten her, han havde ikke været på nogen måde mistænksom, derfor allerede nu havde hun en følelse af god ven og tillid til hingsten! En svag latter lød fra hoppens mule og hun fulgte glædeligt efter Atlas, han skulle jo vise deres vej frem. Dog da det myggelignende dyr fløj omkring dem forsvandt smilet og blikket fulgte dette mærkværdige dyr, eller nærmere insekt, ligesom Peach havde spurgt så en et dyr hun ikke havde oplevet før. Dog da det fløj for tæt og faktisk imod hende, tog hun hovedet meget tæt imod sig selv, dog var der ingen form flugt vej, men da Atlas fik det.. fanget åndede hoppen faktisk en smule lettet op. Hun vendte blikket imod Atlas med et taknemligt smil over mulen. Roligt og blidt puffede hun svagt til ham imens et smil var over hendes mule. ,, Min lille helt " drillede hun ham, dog tydeligt var det hendes lille tak. Det havde nok ikke været rart at blive stukket af et ukendt insekt, måske kunne hun endda blive syg af det? Det var jo ikke til at vide.
|
|
Inaktiv karakter
163 POSTS & 0 LIKES
|
Post by Atlas on Sept 10, 2013 10:18:57 GMT 1
Atlas What will it be, should we go to Heaven or Hell Myggen og 'faren' var nu fjernet så Atlas kunne endnu koncentrere sig om deres vandring. Den smalle sti mundede nu ud i et større område, noget der ville have været en lysning havde der ikke være planter over hele området så intet lys kunne trænge ind. Hingsten stoppede op da de nåede denne lysning, for bort set fra den vej de kom fra var alt omkring dem lukket til af brede slynger og underlige krat der ikke ligefrem så behagelige ud at skulle bevæge sig igennem. Et stort smil gled frem på hans mule ved hoppens ord. "Lille, Peach dog, jeg tror ikke De skal tale om at jeg er lille." Ordene var varme, men joken lå i selve ordene, for han var større end Peach, både i bredden men også i højde. Han skævede over på hoppen med et stille smil, han vidste hun sikkert ville komme igen med drillende ord, men det var dejligt at vide.
Stille tog han to skridt mere så han kom ud i midten af den mørke grønne lysning. Hans blik vandrede rundt over de mange planter inden de faldt på den violette igen. "Jeg er bange for at vores vej er blevet stoppet."
The place where both collide
|
|