|
Post by Deleted on May 21, 2014 14:08:20 GMT 1
"They never Said life Would be easy. They just promised it Would be worth it."
En lille sort hoppe bevægede sig igennem kantoskoven. Hun havde aldrig været her før, og hun var bange for at indrømme at hun var faret vild. Ud over at par smådyr havde hun ikke mødt et eneste levende væsen her inde. Og slet ikke et væsen hun kunne spørge om vej. Hendes sorte skind faldt lidt i et med den mørke baggrund fordi træernes toppe skyggede for solen. Kun et lille hjerne og nogle små ar på hendes venstre kæbe lyste op. Ud over hendes gennemtrængene grønne øjne. Når hun var alene tænkte hun en del, og hun havde meget at tænke over. Der var sket meget det sidste stykke tid. Men nogle ting prøvede hun at holde ud af sit hovedet. Og det lykkedes for det meste for hende. For det meste.
|
|
|
Post by Deleted on May 29, 2014 20:12:18 GMT 1
AstraiaLife is given......not gained.
|
|
|
Post by Deleted on May 29, 2014 20:54:17 GMT 1
Hun følte sig ikke just velkommen her i skoven. Der var ingen dyr til at tage imod hende, og ingen der nænnede at nærme sig hende. Hvis her overhoved var nogen... Hun stoppede op foran et kæmpe træ, og så længe ind i stammen uden rigtig at vide hvorfor. Hun stod i noget tid og tænkte over den metaforiske betydning af en kæmpe udtørret skov. Noget der måske engang havde været så levende... Så stort... Så smuk... Og nu var det bare endt som en stor død gravplads for alle de her træer. Det var som en kirkegård. SNAP! Hun snappede sin hjerne ud af tanken så snart hun nåede til kirkegård, og vendte om for at komme væk fra træet. Ud af kirkegården. En velkendt lyd gav genlyd mellem træerne, og den blev bare højere jo længere hun gik. Hun var ikke i tvivl om at dette var lyden af en anden hest. Hun strakte hals, og vrinskede lavt i håb om at den anden hest ville høre hende, og muligvis hjælpe hende ud af skoven. Efter tanken om døden og kirkegården var at slippe ud her fra hendes første prioritet.
|
|
|
Post by Deleted on May 31, 2014 11:29:40 GMT 1
|
|
|
Post by Deleted on May 31, 2014 14:19:01 GMT 1
En gigantisk hoppe kom til syne mellem træerne. Hun virkede ikke truende på nogen måde, men alligevel følte Too. Close sig en smugle nervøs. Hun havde aldrig set en hoppe så stor som hende her. "Eh..." Var det eneste hun lige kunne få frem. "Jeg er faret vildt" var det næste. Og for at fuldende sætningen; "kan du hjælpe mig?" Hun blev et par gange i tvivl om det der stod foran hende faktisk var en hingst, men hun håbede virkelig ikke at nogle hingste havde sådan nogle kvindelige markeringer.
|
|
|
Post by Deleted on Jun 3, 2014 17:51:43 GMT 1
|
|
|
Post by Deleted on Jun 3, 2014 20:56:32 GMT 1
Det var en af de første gange Too. Close nogensinde havde følt sig "lille" I forhold til denne hoppe var hun ihvertfald ikke stor. Da hoppen begyndte at gå, satte hun hurtigt efter hende med korte små travskridt i bedste Ice stil. Hendes hale røg automatisk op, men hun sænkede den hurtigt igen for ikke at virke dominerende overfor denne hoppe. Hende havde hun ikke lyst til at komme op og slås med. Men hoppen virkede rar og ikke som nogen trussel, så hun var ikke så nervøs ved at skulle gå med hende. Hun kom op på siden af hoppen og præsenterede sig selv. "Jeg hedder Too Close" sagde hun med en rolig stemme. "tusind tak fordi du vil hjælpe kig ud!" Sagde hun så taknemligt. Hun skulle jo nok finde ud af skoven på egen hånd på et tidspunkt, men hun havde ikke lyst til at være alene i denne uhyggelige skov mere. Hun beundrede den store hoppe lidt. Hun var meget smuk!
|
|
|
Post by Deleted on Jun 4, 2014 10:51:47 GMT 1
|
|
|
Post by Deleted on Jun 4, 2014 21:13:14 GMT 1
Too Close listede roligt efter den store hoppe der præsenterede sig som Astraia. "Du kan bare kalde mig Close, hvis du vil" sagde hun så i en rolig tone efterfulgt af et smil. "Det gør de fleste" Hendes navn var ikke så nemt at udtale som et ´navn´, så de fleste kaldte hende faktisk bare ´close´ Hoppen spurgte hvad hun lavede her inde og hun kunne mærke at hun blev en smugle genert. Hun var faktisk lidt i tvivl. Hun havde haft en dårlig nat i nat, med marridt og ikke så meget søvn... Så hun var vel bare vågnet op og var begyndt at gå. Så var hun vel faret vild. "Jeg var bare ud og gå en tur for at komme på andre tanker" startede hun roligt "Marridt i nat." sagde hun ærligt.
|
|
|
Post by Deleted on Jun 10, 2014 10:33:08 GMT 1
|
|
|
Post by Deleted on Jun 21, 2014 22:45:16 GMT 1
Hun trak kort på skuldrene og smilede en lille smugle. "Jeg foretrækker skove, der er massere af plads til at tænke og ikke så mange sjæle at støde på. Det er alt i alt et utroligt magisk sted" Hun lod blikket løbe over trækronerne over dem og mærkede hvordan den kølige morgentimer slog imod dem. Derefter løb hendes blik over hoppen ved hendes side. Hun virkede nærmest lige så magisk som skoven her, der var noget meget smuk og elegant over hende som umuligt kunne være andet end magisk. "Men jo du har ret i at jeg godt kunne have valgt en bedre skov at gå min nattetur i" fortsatte hun så med et let skævt smil.
|
|
|
Post by Deleted on Jun 22, 2014 20:24:07 GMT 1
|
|
|
Post by Deleted on Jun 23, 2014 17:50:24 GMT 1
Close gik lidt i sine egne tanker da den store hoppe stoppede op og hun gik direkte ind i hende. Knald! Close vaklede kort nogle skridt tilbage, det føltes som om hun var gået direkte ind i et træ. "Undskyld!" Sagde hun med oprigtighed i stemmen og så op på den store hoppe der stod og så ud som om hun havde set et spørgele. "Hvad er der galt?" Spurgte hun en smugle nervøst og så i den retning hoppens øjne førte, lige ud mellem træerne. Hun kunne ikke selv så noget, men hun regnede med at hoppen også se en del bedre end hende selv. Hoppen satte igang igen, denne gang med at lidt forhøjet tempo, der tvang Close til at trave efter. En pudslen i bukkene fik det til at løbe koldt ned ad ryggen på hende, mens hun febrilsk prøvedes at holde hovedet kold og bare følge efter Astraia.
|
|
|
Post by Deleted on Jun 23, 2014 18:57:17 GMT 1
|
|
|
Post by Deleted on Jun 23, 2014 19:09:36 GMT 1
Astraia's nervøsitet havde allerede smittet af på Close som nu blev mer og mere nervøs selvom hoppen sagde at der ikke var noget galt. Hun havde for vane at lade folks humørsvingninger smitte af på sig. Hun rystede langsomt og roligt hovedet en smugle for at ryste nattens mareridt ud af hovedet. Det var det samme hver gang...
Hun stod bøjet over liget af en ung hoppe, måske lige passeret stadiet som unghest. Hun stod bare og så på kroppen imens resterne af livet flød ud af kroppen, og hun så hvordan den sidste rest af håb og lys forlod hoppens øjne. Hun sagde ikke noget, for hendes stemmebånd havde slået knuder. Hun græd ikke, for hendes øjne havde grædt hver eneste rest af vand ud dagene i får. Hun bevægede sig ikke, for hun var sikker på at hun ikke ville kunne få sig selv til at gå fra hoppen. Så der stod hun... Med øjnkontakt til hendes døende bedste veninde. Ude af stand til at gøre noget. Ude af stand til at standse hvad der var ved at ske...
Det første åndedrag Close tog udenfor skoven var halvhjertet og meget rystende. Hun forsøgte nervøst at holde tårrene der løb ned ad kinderne på hende nu. Højst sandsynligt uden held.
|
|