Hingst
IS OFFLINE
Years Old
More sugar trails my white lady laid, than pillars of salt..
221 POSTS & 15 LIKES
|
Post by Recimir on Jul 16, 2014 22:54:00 GMT 1
Recimir var underholdt af hendes ord. Dog ikke på en hånlig måde. Han fandt hende blot.. interessant. Han lod de smidige og lydløse hove bevæge sig under ham, blot en smule. Så hans front var rettet få centimeter længere mod hendes egen placering. Noget skummelt bredte sig over ham ved hendes ord. Det var ikke hans øjne, det var ej hans krop, intet på ham afslørede direkte denne nye side, men der var bare noget der tydeligt indikerede at hun var ved at træde ind på et område, hvor han havde den øverste hånd. Et sted i hans verden, hvor han kunne stramme og løsne grebet som det passede ham. Det var et mørkt sted, med mange krogede stier og steder. Hun skulle blot svare med ordet `Ja` og hun og Recimir, ville drage ud på et mindre eventyr sammen. Hvis hun ville opleve, skulle hun få lov at opleve! Men alting har sin pris, dog ønskede han intet andet, end at hun ligeså ville lade ham krybe under huden på hende, som hun måske ville gøre på ham. Men han gav hende valget, hun kunne stadig bakke ud.. Det endelig spørgsmål til hende ville blive.
”Ønsker du virkelig at dykke ned i tomheden, selvom du muligvis selv bliver fanget af den..?”
|
|
Hoppe
IS OFFLINE
Years Old
❤ Styres af Kyla ❤
308 POSTS & 10 LIKES
|
Post by Alarica on Jul 16, 2014 23:36:33 GMT 1
Hun bemærkede intensiteten i ham, men veg ikke, da han trådte små mini skridt imod hende og vendte sin front imod ham. Ligeledes vendte hun sit hoved og dermed halsen i en let bue imod ham. Ørene pegede fremad mod ham, mens hun tiltede hovedet let på skrå. Hun studerede ham og søgte hans blik for at finde svar, mens han forstummede hen i stilheden. Der gik noget tid, og et interessant blik var over ham. Hvad var det han skjulte og hvorfor ville han altid forsøge at kalde sig selv tom? Hun fandt ham fyldt af gåder og derfor var han ej tom, ikke i hendes hoved. Men hun ønskede inderligt at komme ind under huden på ham, så hun kunne finde ud af, hvad det var ved ham, som hun fandt så pokkers interessant. Hans ord lød over læberne på den sædvanlige måde, alligevel var der noget i hans ord, noget ekstra som hun studsede en anelse over. Inden hun mødte hans blik med oprigtighed.
"Ja, det ønsker jeg" Svarede hun resolut. Hun var sikker i sit valg og sine ord. Det var dette hun ønskede.
|
|
Hingst
IS OFFLINE
Years Old
More sugar trails my white lady laid, than pillars of salt..
221 POSTS & 15 LIKES
|
Post by Recimir on Jul 17, 2014 12:28:32 GMT 1
Recimir betragtede hende for en stund, og granskede hendes kønne ansigt for et strejf af nervøsitet. Den der var ingen. Alarica var stålsat, og hendes ord var bestemte.. sikker i sin sag. Nuvel. Han lod blikket skæve op mod himmelen, for at læse dagens og nattens cyklus. Der var ikke længe til daggry, uanset hvad, var de nødt til at begive sig videre. Han lod blikket glide tilbage på hende, lod hovedet strække hen mod hende som skulle han til at fortælle noget meget vigtigt, og meget tys tys.
”Som du vil.. Men tomheden er blot helheden, af småting.”
Han rettede sig lidt op igen, trak mulen til sig og så på hende med sit sævanlige Recimir-blik.
” Jeg er en hingst af mørket.. men grunden er måske ikke så åbenlys, at du kan se det? Gå med mig i nat, sov ved min side.. Først når du slår dine øjne op igen, vil du se hvorfor.”
|
|
Hoppe
IS OFFLINE
Years Old
❤ Styres af Kyla ❤
308 POSTS & 10 LIKES
|
Post by Alarica on Jul 17, 2014 13:48:19 GMT 1
Han trådte nærmere og det virkede pludseligt som om, at det var en hemmelighed, han ville til at dele med hende. Det var dog ikke det, hun fik frem, da han talte på en tys tys måde. Hun nikkede til hans ord, måske havde han ret i det og måske ikke.
"Men endvidere stadig en helhed" Pointerede hun.
At han ligefrem indbød til, at hun skulle følge ham og sove ved hans side, var alligevel ikke noget hun havde forventet. Hun havde ikke sovet ved andres side, siden hendes mentor var gået bort. Ikke at det havde den store betydning, men generelt var det ikke noget hun gjorde. Alligevel havde hun på fornemmelsen, at det her var et yderst sjældent tilbud og så det som en gestus fra Recimir, inden hun nikkede til ham. Hun ønskede at se, hvad det var han gemte på, og hvad der skete i ham – få en indsigt i den gådefulde hingst, som hun fandt så interessant, at hun ofte havde tænkt på ham.
"Og jeg er en hoppe af lyset, der føler sig draget af mørket. Alligevel vil jeg tage imod dit tilbud, og vandre gennem natten og sove ved din side" Sagde hun med sin sædvanlige klang, som hun altid bar i hans selskab. Ørene var vippet frem imod ham, mens hun overvejede, hvordan hun ville komme til at se det. Men det måtte tiden vise.
|
|
Hingst
IS OFFLINE
Years Old
More sugar trails my white lady laid, than pillars of salt..
221 POSTS & 15 LIKES
|
Post by Recimir on Sept 30, 2014 10:41:51 GMT 1
Recimir trak hovedet lidt tilbage, og lod blikket hvile på hende. Hun var så påstående, den lille hoppe. Hun så tingene så objektivt, hvorimod Recimir havde tendens til at analyserer og tillægge dybere mening bag simple ord. Dog, et eller andet sted, så havde de to heste en evne til at fremsige det samme budskab, trods deres forskellige sprog. Og de havde begge ret. Der var en helhed i den tomhed som hingsten bar rundt på. Det som Recimir ønskede at Alarica skulle se, var blot ét fragment af denne helhed. Han var godt klar over at dette var en chance han tog, og noget som han aldrig i sit liv havde gjort før. Men af en eller anden uforståelig grund, så ønskede han at inddrage hende i sin verden. Han ønskede at hun skulle se det, og forstå hvorfor hans liv befandt sig i en endeløs vinter og mørke.
Hendes pointering blev belønnet med et næsten utydeligt, anerkendende nik. Det var så svagt at det nok gik uopdaget hen, hvilket var en ubevidst handling fra Recimir der bevidst ikke ønskede at tillægge hende mere mening end alle andre.
Hendes ord lod sig lyde i hans følsomme øregange. En sætning, der var interessant fra start til slut. Dette fik Recimirs ene øre til at roterer halvt rundt, og forlod derved sin kedelige plads i nakken hvor de normalt sad. Han lod hovedet glide en anelse på skrå, og granskede nu hendes udtryk grundigt for små hints der kunne afslører hvad hun tænkte, hvordan hun følte lige nu.
"Dine ord er smigrende, min kære. Den lid du sætter til mig er rørende."
Sagde han i et neutralt tonefald, der hverken indikerede at han ville hende noget ondt, men som ej heller indikerede at han ville brede sin vinge udover hende. Han valgte ikke at kommentere på hendes første ord i den sætning, ikke endnu. Han frigjorde sit blik fra hende, scannede hurtigt himmelen og vendte blikket mod nattens destination.
"Kom, gå med mig. Vi må finde skyggerne"
sagde han så og gjorde tegn til at de var nødt til at komme videre.
|
|
Hoppe
IS OFFLINE
Years Old
❤ Styres af Kyla ❤
308 POSTS & 10 LIKES
|
Post by Alarica on Sept 30, 2014 20:50:59 GMT 1
Alarica bemærkede kort, hvordan han næsten utydeligt gav et nik fra sig. Det overraskede hende, men hun viste det ikke. Hun vippede blot ørene i hans retning, og tog det som en illusion. Det ville han ikke gøre, så det måtte hun lige ryste af sig igen. Han havde ikke nikket, det måtte være hendes fantasi, der havde spillet ham et puds. Alligevel var hun noget opmærksom på hingstens reaktioner.
Hans neutrale talemåde faldt hende beroligende. Om hun ønskede det eller ej, så nød hun Recimirs selskab og den måde, han var på .Der var altid noget mystisk og interessant over ham. At han ligefrem ville dele en nat med hende, så hun kunne forstå helheden af det. Eller idét mindste forsøge fandt hun utrolig smigrende. Selvom han nok ikke mente det som andet end det, så var der noget over det, der alligevel faldt hende nært.
Hun gjorde et simpelt nik med det velformede hoved og mulen krusede kort i en trækning i mundvigen, der indikerede at hun var klar. Hun behøvede ikke sige et ord for det, han ville forstå. Det vidste hun. Hun satte frem i bevægelse ved hans side, og trods han var en stor hingst, der sagtens ville kunne skade hende, så satte hun sin lid til ham. For nu i hvert fald. I hendes hoved var han ikke farlig og alligevel, så var der noget over ham.
Skyggerne. Tanken om den løb igennem hendes hoved og hun kunne ikke lade være med at tænke over, hvad det var for nogle skygger. Var de metaforiske eller fandtes de virkelig? Hun vippede kort med den gyldne hale, med et tænksomt og nysgerrigt blik. Men hun var dog langt fra frembrusende.
"Hvad får mørket til at dele skyggerne med lyset?" Spurgte hun så og lod hovedet tilte let på skrå og så på ham.
|
|
Hingst
IS OFFLINE
Years Old
More sugar trails my white lady laid, than pillars of salt..
221 POSTS & 15 LIKES
|
Post by Recimir on Sept 30, 2014 21:48:05 GMT 1
Et simpelt nik og en trækning i mundvigen, hun var klar. Recimir vendte om, og lod hende bevæge sig op på hans side, inden han selv begyndte at vandre. Hun var utroligt afslappet, som hun gik der. Han havde nok forventet at hun var mere anspændt, både overfor at skulle være i selskab med en som ham i længere tid, men også for at skulle se hvad det var der gjorde at han tilhørte mørket. Men nej, hun gik der og var ganske afslappet, frisindet og modtagelig. Lagde hun virkelig så stor tillid til ham, eller var det bare sådan hun var? Recimir skubbede disse spørgsmål ud af hovedet.. Det var aldrig godt at filosofere for meget over ubetydelige ting.
Recimir mærkede hendes blik på sig. Han skævede til hende i respons, men lod hovedet dreje en anelse mod hende ved hendes ord. Spørgsmålet var forholdsvis direkte, men hun forstod virkelig at bruge hans egne ord mod ham. Noget som end ikke den kløgtige Cerwyn havde formået at gøre.
"Lys kan trænge igennem selv de mindste sprækker." - "Skygger er en grå skala skabt af lys og mørke, et sted imellem hvor begge kan komme ind og mødes som lige."
|
|
Hoppe
IS OFFLINE
Years Old
❤ Styres af Kyla ❤
308 POSTS & 10 LIKES
|
Post by Alarica on Sept 30, 2014 22:01:06 GMT 1
Hvert lille hovslag var velplaceret imod bunden. Nok var hun afslappet, men hun trådte altid varsomt og nød at bevæge sig afsted. Hun havde brugt meget af sin tid i dette rige på at udforske hver eneste lille afkrog. Hvilket også have budt på mange forksellige bekendtskaber, men det var dog ikke mange der blev ved med at fange hendes interesse. Denne hingst havde formået at holde hende en anelse i skak og det fandt hun interessant. Da han vendte hovedet en anelse imod hende, og tillod hende at bevæge sig ved sin side, flyttede hendes næsten fulde opmærksomhed imod ham - det eneste der holdt lidt tilbage var at hun skulle orientere sig på sin vej.
Hun fangede hver en lille detalje ved hingsten. Lys kan trænge igennem en lille sprække. Grå - en blanding af lys og mørke. Hun studsede over det. Havde svaret været så simpelt, havde hun ikke spurgt, alligevel vippede hun let med de lodne og mandelformede øre, mens den gyldne man dansede om hendes hals, da et let vindpust smøg sig omkring hendes krop og legede med både pels og man for en kort stund.
"Så mørket ønsker at møde lyset på et sted, hvor de er ligeværdige og i samme position for at opnå balancen?"
Spørgsmålet gled over hendes mule, mens hun flyttede sit blik fra hingsten og fremad. Automatisk faldt pandelokken tilbage på sin sædvanlige plads, der havde det med at dække over det ene øje. Denne gang det farvede øje der vendte væk fra ham, så han skulle være noget opmærksom, hvis han ville opdage det med hendes position lige i dette øjeblik. Hun virrede dog kort med hovedet, så pandelokken fløj op og landede blødt ved siden af, og begge hendes øjne blev blottet for skue.
|
|
Hingst
IS OFFLINE
Years Old
More sugar trails my white lady laid, than pillars of salt..
221 POSTS & 15 LIKES
|
Post by Recimir on Oct 20, 2014 12:19:33 GMT 1
Det havde nok været nemmere for verdenen omkring den violette hingst, at forstå ham, hvis bare hans ord gav mere mening og hvis meningen bag dem havde været tydelig. Han havde sin egen måde at formidle et budskab på, sandt. Men der lå for det meste en ganske simpel betydning i det, hver gang han åbnede munden. Grå - En blanding af sort og hvidt. Godt og ondt. Det kunne tolkes på mange måder. Alaricas bud var relevant.. men næppe det korrekte. På en måde var svaret indlysende, og på en måde ikke. Det havde altid noget at gøre med, hvordan den enkelte personlighed tænkte. Recimirs blik hvilede stadig på hende - stirrende og tomt. Han betragtede hver en detalje. Så hvordan hendes gyldne pandelok smøg sig ned omkring hendes velformede ansigt og dækkede det ene øje til. Han brød sig ikke om at se hende sådan. Øjnene skal se, når hjertet ikke kan føle. Hingstens opmærksomhed flyttes til den pandelok, der tilsyneladende havde så meget magt over ham at han kunne lade sig distraherer af dens position. Hendes ord var glemte i dette øjeblik, og han ville sige noget.. Hvis han kunne, ville han sømme de gyldne lokker fast til hendes pande, så den aldrig ville dække for hendes livlige øjne igen. Han skilte læberne og kneb øjnene en anelse sammen, idet han skulle til at give en reprimande. Men.. ud af det blå. Virrede hun med sit hoved, og bragte orden i ugerningen. Hun huskede det.. Recimir kunne ikke bedømme om det var et bevidst valg, eller om det var underbevidstheden der havde en finger med i spillet. Men hendes øjne var frie igen. En lille muskel trak sig sammen i den ene side af mundvigen, og hans blik hang ved hende et øjeblik inden det hele forsvandt igen og han var tilbage i sit naturlige udtryk. Han holdt en kort pause, inden han åbnede munden for at besvare hendes spørgsmål.
"Det ønsker lyset også.." - "Lys og mørke er kontraster. Jeg har tillid til at du ved hvad der sker, hvis der ikke er balance i lys og mørke.."
|
|
Hoppe
IS OFFLINE
Years Old
❤ Styres af Kyla ❤
308 POSTS & 10 LIKES
|
Post by Alarica on Oct 30, 2014 21:31:56 GMT 1
Han havde det med at fylde hende med gåder. Gåder som satte hendes hoved igang, og det interesserede hende. Om hun burde udvise sådan en interesse for hingsten vidste hun ikke, men det gjorde hun. Det kunne hun trods alt ikke skyde fra sig. Stilheden lå en anelse tænkende over dem, mens hovenes slag imod den faste bund var det eneste der afslørede deres tilstedeværelse. Om hun kunne svare korrekt på hans spørgsmål og gåder vidste hun ikke, men hun svarede altid det der faldt hende ind og føltes som det rigtige for hende. Hvis han ikke kunne godtage det, så var det sådan. Hun ændrede sig aldrig for andre, men hun var åben overfor andres syn på det hele.
Hun bemærkede, hvordan han blev distraheret, men hun var selv hurtig til at fjerne den gyldne lok. Hun havde lært det efterhånden, så det var ikke noget nyt. Det var en dårlig vane, som hun havde fået sig, men han havde trods alt sagt, at hun skulle bruge sine øjne til at se. Til at forstå. Det havde hun mindet sig selv om mange gange. Den gyldne hale vippede en anelse veltilpas bag hende, mens bagpartiet vuggede let i hendes gang, men det var ganske enkelt normal gang for hende. Hun havde ikke nogen fantastiske gangarter på nogen måde, hun var almindelig, men hendes bevægelser havde dog en vuggen over sig på trods af dette.
Vent, var det en trækning? Hendes øjne printede sig fast mod hans ene mundvig ganske kort - og hun nåede derfor ikke at se hans blik imod hende. Et smil kom dansende frem på hendes mule, så mundvigen fik en feminin trækning af hans svar. Han havde så ganske ret i, at lyset også ønskede det. Hun nikkede til hans ord.
"Det er en af de vigtigste balancer i livet." Slog hun fast, selvom dette ikke var nødvendigt. "Alligevel, har jeg ofte tænkt over, hvorfor lyset og mørket - trods de er hinandens kontraster - aldrig balancerer sammen i ét og samme øjeblik"
Det var dumt, hun vidste det, allerede da ordene havde sluppet hendes læber. Hun rystede på hovedet, havde lyst til at trække de dumdristige ord i sig igen. Det var fuldstændig ét sidstespor. Det blev markeret med at hendes ene hov blev sat lidt hårdere mod underlaget, inden hun atter var i balance med sig selv igen. Minderne florerede kort i hendes sind, inden hun atter blev fyldt med roen.
"Lad mig høre mere," sagde hun for at oprette orden i sin fejltagelse.
|
|
Hingst
IS OFFLINE
Years Old
More sugar trails my white lady laid, than pillars of salt..
221 POSTS & 15 LIKES
|
Post by Recimir on Nov 25, 2014 2:26:46 GMT 1
Der var stille lidt tid efter hendes ord havde lydt. Recimir var en anelse forbavset, trods hans udtryk ikke afslørede det. Nu var kortene vendt, og det var Recimir der skulle komme med et svar på hendes gåde. Hvad var dette for en leg?
Recimir betragtede hende, med et underligt svagt glimt af interesse og nysgerrighed, som hun reagerede på sin egen tale.. Man kunne nemt komme til at beskylde den adfærd for at være en tand genert. Selve svaret på hendes gåde, kunne han fint formulerer. Det var mere... tonen, eller meningen bag, som han havde svært ved at greje. Hvilken mening skulle han tillægge disse ord? Hvad tænkte hun på da de bevægede sig over hendes læber? Han brummede sagte, filosoferende, og med blikket hvilende på hende idet de bar en vis intensitet.
"... Præget af skygge, er det ubrydelige bånd mellem sol og måne. Dét er betingelserne for balance.
Præget af passion og grådighed, er den uendelige jagt. Dét er betingelserne for momental balance.
Sol og måne, lys og mørke, kan kun opnå noget sublimt såfremt et valg er taget. Og det valg, kan kun foretages af den enkelte.
Jeg kunne blive fristet til at spørge, hvilken af de to du ville vælge, men jeg frygter at det ville være en grænse for dig?"
Til: navn Read more: proelio01.proboards.com/conversation/3359?page=1#ixzz3GhOmcM8S
|
|
Hoppe
IS OFFLINE
Years Old
❤ Styres af Kyla ❤
308 POSTS & 10 LIKES
|
Post by Alarica on Nov 27, 2014 17:25:21 GMT 1
Han blev helt stille. Alarica kunne ikke helt tolke stilheden, var det godt eller var det skidt? Hans udtryk afslørede intet, men det gjorde det sjældent. Hun lagde ikke engang selv mærke til, at kortene nu var blevet vendt og det var hende der havde taget ordet fra ham og efterladt ham i forbavselse og at en gåde havde flydt. Eller jo, hun vidste skam godt, hvilken gåde hun havde smidt afsted, men om det var i orden, havde hun sine tvivl om. Alligevel valgte hun at trods sin måske fejltagelse, at lade det være sådan. Hun plejede at få en reprimande hver gang hun trådte ved siden af, af sin mentor, men han var død. Død og sunket i jorden ofr længst. Hun stod på egne ben.
Hendes blik lå mod ham, mens han tænkte. Forsøgte at trænge ind og finde ud af, hvad hingsten mon tænkte, uden at afsløre sin interesse. Hvem prøvede hun at narre? Han havde for længst opdaget hendes nysgerrighed og interesse. Hendes øre vippede straks imod ham, da det gik op for hende, at han ligeledes betragtede ham, og da hun endelig fangede, at der rent faktisk var et underligt glimt i hans øjne, der bar præg af interesse og nysgerrighed.
Spændt væbnede hun sig med tålmodighed og vendte på, at han ville komme med sit modargument eller filosoferende svar, for det forventede hun skam af ham, han var altid en hingst af mange tanker og ord, og det nød hun virkelig ved hans selskab. Hun måtte også erkende, at hun havde søgt efter hans selskab, det kunne hun ikke komme udenom.
Endelig lød hans brummen og det intense blik fik kort hendes pels til at vibrere en anelse, mens hun spidsede øre, da han talte.
Frygter ligefrem, tænkte hun i sit indre, mens hun smagte på hans ord. Hun var ikke typen der holdt sig tilbage, men hun var begyndt at tænke over tingene inden hun talte, siden hun mødte Recimir for første gang. Hun tiltede let hovedet på skrå, men undgik ikke den korte fornemmelse af pandelokken der skred til siden og for en stund blottede øjet, inden den atter var væk og hun kunne se på ham med begge øjne.
"En grænse måske, men er det ikke meningen med livet, at man altid skal skubbe til grænserne og se hvad der sker? Leve på den usikre sti eller den sikre, alt efter hvad man ønsker? Men det er en anden snak", fejede hun ordene væk og summede over hans ord i stedet.
"Skal jeg forstå det som et spørgsmål du ønsker et svar på? For det er en grænse jeg vil kunne overskride, men hvordan kan man skille de to fra hinanden?" Hun trådte et skridt frem imod ham, og vippede kort med den gyldne hale bag sig, mens hun lod blikket studse over ham, inden hun flyttede det mod afgrunden ved deres side. Der var langt ned og de stod allerede på en farlig sti, det kunne hun ikke komme udenom.
|
|
Hingst
IS OFFLINE
Years Old
More sugar trails my white lady laid, than pillars of salt..
221 POSTS & 15 LIKES
|
Post by Recimir on Jan 5, 2015 3:34:32 GMT 1
Hendes væsen var interessant. Hendes intelligens slående... Var dette grunden til hans pludselige trang til selskab? Var hendes kvaliteter grunden til hans pludselige ønske om at lade hende se? Feje den forbandede pandelok væk fra hendes øjne? Ja, han havde et skarpt øje på den. Recimir så det meste, han hørte vinden, selv når den var tavs. Han vandrede mørket, nat efter nat, hvileløst, rastløst og ene. Endnu uden mål, som et spøgelse uden fortid, fremtid eller nutid… Og alligevel synes månen at lyse kraftigere. Naturen… så meget som den var hans følgesvend, så meget var den også en fremmed. Han så hende.. Hendes pels sitrede, da han så på hende. Men hvilken vej ville det gå? Hun talte. Snakkede om grænser, livet og ønsker. I nat ville han tilbyde et stykke af sig selv, som kunne hjælpe hende til at stykke de små brikker sammen.. Forhåbentligt ville brikkerne en dag udgøre et puslespil. Ville hun da, stadig tale om stier? Om grænser? Om livet? Eller ville hun drage en konklusion på gåden, og sige at det var det? Ville Recimir? Det var minsandten en farlig vej de gik på.
”Findes der en sti, er den allerede blevet betrådt. Ellers ville det ikke være en sti. Hvor ligger grænsen i at betræde andres fodspor?”
Han lod hende blot kommer nærmere. Hans blik rettet fremad.
”Vi skal dreje henne ved træet..”
Sagde han, velvidende at den sti de stod på drejede til højre, hvorimod den vej som de skulle ledte til venstre. Ved hendes næste sætninger, skævede han til hende og trak på en næsten utydeligt, skævt smil.
”Du behøver ikke at svare på det, det er alt sammen… teoretisk.”
|
|
Hoppe
IS OFFLINE
Years Old
❤ Styres af Kyla ❤
308 POSTS & 10 LIKES
|
Post by Alarica on Jan 5, 2015 21:21:13 GMT 1
Hun kunne ikke lægge skjul på, at hun fandt ham meget interessant. Det var ellers sjældent, at nogen vandt interesse hos hende, men han havde gjort det. Var det fordi han var en modsætning til hende eller fordi han udfordrede hende med sin slående intelligens? Eller noget helt tredje. Alarica havde ingen anelse om det. Det måtte hun bare acceptere, selvom nysgerrigheden prikkede til hende. Hun bemærkede, hvordan vinden var tiltagende i natten. Hvor var de på vej hen? Hun havde ingen anelse, men det var ikke noget, osm hun ville have kendskab til, hun ville blot nyde turen og se, hvor den førte dem hen.
"Så lad os vige fra stien og se, hvad der sker", flød det over hendes mule og hun lod kort de farvede øjne hvile mod ham, da han fortalte, at de skulle dreje henne ved træet. Hvorvidt de skulle den ene eller anden vej, havde hun ingen anelse om, men hvis han ikke valgte en rute for dem, så ville hun følge sine instinkter og vælge den modsatte, nu hvor de havde snakket om det med stier. Så ville det være oplagt, at vige fra den og bevæge sig væk og dermed ikke træde til højre, men til venstre i stedet.
Let svang den gyldne hale, mens hun nærmede sig hingsten, uden at tænke videre over det. Han måtte pointere for hende, hvis hun overtrådte hans personlige rum. Det ville hun acceptere, men hun havde aldrig været den bedste til grænser. Men hun var lærenem. Utrolig lærenem på alle punkter. Hun lyttede og specielt til hans ord.
Hun nikkede til hans sidste ord og et let smil havde formet sig over hendes mule, da hun gjorde et nik med hovedet, da de nåede frem til træet. Hun gjorde anledning til at dreje til venstre og væk fra stien, og hun fulgte nøje hans signaler, for ville han følge med eller havde han en anden dagsorden. Hun vovede dog at teste sin teori ved at dreje ved træet og væk fra stien..
|
|
Hingst
IS OFFLINE
Years Old
More sugar trails my white lady laid, than pillars of salt..
221 POSTS & 15 LIKES
|
Post by Recimir on Jun 2, 2015 0:12:43 GMT 1
Opmærksomme øjne i natten. Lurende, skulende på hvad der bevæger sig. Opmærksomme øjne der holder hende fast med blikket, og bearbejder det sanseindtryk der resulterede i et næsten usynligt træk i øjenmuskulaturen. Venstre. Det var venstre hun valgte. Han fjernede blikket fra hende, og rettede det i stedet mod skovbrynet blot nogle meter foran dem. Et skovbryn, der senere skulle blive til skov. I nat skulle denne bringe dem ly.
Han brummede sagte, og lod blikket falde på hende igen. Denne gang, med en antydning af skepsis.
".. Modigt."
sagde han, og hentydede til den tætte, sorte skov der lå fremadrettet, ved at lade blikket glide over på den, for så at søge tilbage igen. Det skeptiske udtryk, kunne vel let virke som om han beregnede noget. Kalkulerede. Og i samme nu, tiltede han hovedet en anelse på skrå, fjernede sit udtryk, for i stedet at lade antydningen af et skævt smil dukke op.
"... Eller dumt?"
Han betragtede hende et øjeblik, inden han slog blikket i jorden, da han alligevel mindedes grunden til deres færd i nat. Var hans beslutning modig... eller dum? Den tillid hun måtte have overfor ham, for at hun turde vandre så velvilligt ind på hans domæne, og endda alene, er slående. Men den tillid han måtte have overfor hende, siden han ville vise hende... det. Velvidende at han vil være en krøbling indtil hans element sætter ind igen, og der kun er hende til at guide.
Tillid...er det hvad det her er? Lyset.... mørket to kontraster, der kun finder fred på dette sted her hvor træerne kaster skygger, og bader landskabet i evige mørke toner. skyggerne, medianen mellem himmel og jord. men ingen vandrer fredeligt på medianen... der vil altid være fare for at vippe, når man balancerer på et strå.
Jeg balancerer... og det gør hun også.
Read more: proelio01.proboards.com/conversation/3359?page=1#ixzz3GhOmcM8S
|
|