Hoppe
IS OFFLINE
Years Old
❤ Styres af Kyla ❤
308 POSTS & 10 LIKES
|
Post by Alarica on Oct 31, 2013 15:27:28 GMT 1
Alarica
Hun var nået frem til et område, som hun ikke havde mødt før. Mørket havde langsomt sænket sig over landskabet og dermed også dette område. Hendes gyldne hove betrådte langsomt den goldde og øde ørken jord, der bestod af sandbakker, mens hun studerede den store Jupan kløft som strakte sig vidt ud over området. Hun skridtede afsted i sandbakkerne, mens hun lidt længere fremme kunne ane en frodig eng. Det var den, hun havde gået efter i første omgang. Men nu fangede de lyserøde øjne kløftens mystisk. Et forkert skridt ville kunne få fatale følge, alligevel så hun sig nysgerrigt ud over den, mens hun lod den gyldne hale bag sig vugge i en afslappet bevægelse. Hvad mon der var nedenfor kløften? Nysgerrigheden meldte sig i den slettede hoppes sind, og søgte at finde en åbenbaring på hendes tankespind. Derfor lod hun den ene hov glide foran den anden, mens hun forsøgte at finde en måde, at vandre ned i kløften på.
|
|
Hingst
IS OFFLINE
Years Old
More sugar trails my white lady laid, than pillars of salt..
221 POSTS & 15 LIKES
|
Post by Recimir on May 5, 2014 21:28:49 GMT 1
"Månen og alle hendes børn præger den himmel jeg vandrer under."
I mørket vandre han med lydløse skridt. Rastløst, hvileløst ... Tomt. En usynlig sjæl, både i lys og i mørke. Hans sind er lammet, og ude af stand til at føle. Ingen gnist er at fange i de livløse øjne, knapt kan man ane blodet pulserer i hans årer. Konstant på kanten mellem levende og død, er han tvunget til at vandre i mørket. Alene.
Hans hove placeres med høj præcision, som han vader gennem de store sandbanker. Hovedet hænger lavt, så de lange, tjavsede sølvhvide lokker falder livløst ud til siderne og ned i hans ansigt. Hans krop er medtaget, og viser tydeligt tegn på manglende næring. Og sener og knogler smiler til omverdenen, imens den violette pels changerer farver i månenens lys. En falden og fortabt engel, ville man kunne fristes til at kalde ham ved første øjenkast. Men sandheden er ikke så umiddelbar. Endnu er der ingen der har fundet hans sande væsen. Og hvis jeg ikke tager meget fejl, er det vel og mærke en sandhed der følger ham med i graven. Han lod sit blik vandrer ud mod omgivelserne. Lod billeder fra den tørre, golde ørken fæstne sig på hans nethinde. Intet fremhævede sig selv fra de enformige omgivelser. Han fnøs. Han måtte være drejet forkert igen. Recimir havde egentlig søgt ind mod mere frodige arealer, eftersom hungeren var begyndt at gnave efter flere dages vandring her. Egentlig havde han bare holdt den hen med hvad han nu fandt på sin vej, da han fandt freden og roen herude beroligende. Men nu var sulten blevet for højråbende. Men det er ikke så nemt at finde ud af ørkenen, som det er at finde derind. Han plan havde været at vandre natten igennem som han plejer, indtil han fandt en eng. Men hvad der trådte frem ud af mørket nu, bragte ham til et holdt.
"Hvorfor lyser hun så klart? Hvorfor ses hun så tydeligt blandt alle andre vidundere?."
Det tunge hovede hævedes, og en rank fremtoning kom til udtryk. Ganske let tiltedes hovedet en anelse på skrå, imens det tomme blik stirrede indgående og intenst på den mørke skikkelse ved Jupan kløftens åbning. Han spilede næseborene ud, idet en dybt indånding bragte duften af hende ind. Han genkendte hende. Alarica.. Hvorfor befandt hun sig her? Og hvad søgte hun i Jupan kløften? Hun kunne umuligt være en af de fjolser der ikke magtede livet og søgte en ende på det.
"Jeg fæstner mine øjne på hende, sluger hende hel, og lader hendes kølige, mystiske væsen varme mig op indefra. "
Det var nu alligevel et stykke tid siden han sidst havde snakket med hende. Måske kunne han nu godt overtales til for en gang skyld, at opsøge hende. Han trak ganske let i den ene mundvig, og lod et svagt, slesk smil danne sig på hans mule. Og med det bevægede han sig mod hende, i søgen på hendes selskab.
"Måne, du er nu min..."
|
|
Hoppe
IS OFFLINE
Years Old
❤ Styres af Kyla ❤
308 POSTS & 10 LIKES
|
Post by Alarica on May 5, 2014 21:53:58 GMT 1
Nysgerrigheden var det der havde draget hende afsted til Jupan kløften. Den havde lokket på en faretruende måde, men det var nu ikke det der hev hende i denne retning. Det var ikke ønsket om død og lidelse, det var den nysgerrighed, som altid fulgte hendes sind. Lyden af skridt ramte dog hendes følsomme øre, og de vippede let og drejede i retningen af en skikkelse, der kom vandrende i mørket. Hun skænkede hingsten et kort og flygtigt blik, og rettede så blikket imod det der stod hende forud. Inden hun alligevel blev fanget i det hun så. Vent, var det ikke den fremmede nattehilsen? Recimir? Hingsten, som hun faktisk havde ledt efter nogle gange, men aldrig havde fundet igen. Langsomt hævede hun hovedet og lod blikket glide imod hingsten, som han der ganske nydeligt kom vandrende. Han havde dog set bedre dage, han så noget udhungret ud, og den lysende man var en anelse tjavset. Men han var jo også mere død end levende, var det ikke sådan, han havde forklaret hende det, sidst de sås?.
Hun skød blikket frem og ventede, at han kom hende nærmere. Hun bemærkede dog ud af øjenkrogen, hvordan han ganske svagt, havde dannet et drenget og slesk smil over sin mule. Noget hun ikke havde set pryde hans mule før. Derfor drejede hun det ene øre imod ham, og let og ganske stilfærdigt svang med den gyldne hale, inden hun endelig valgte at byde ham velkommen, ved at dreje sin krop imod ham.
"Du havde gemt dig godt, hvorfor pludseligt så opsøgende, fremmede?"
Gled det over hendes tone, mens hun så på ham. Hendes stemme var som, den altid havde været, ganske hæs og med det strejf af uskyldighed, som han sidst havde kommenteret noget så kraftigt på. Hun havde et glimt i det farvede øje, mens den gyldne pandelok let skjulte det andet for ham.
|
|
Hingst
IS OFFLINE
Years Old
More sugar trails my white lady laid, than pillars of salt..
221 POSTS & 15 LIKES
|
Post by Recimir on May 5, 2014 22:30:12 GMT 1
Hendes skikkelse belv tydeliggere som han nærmede sig. Det tog hende ikke længe at opdage ham og kaste et flygtigt blik i hans retning. Men uden videre havde hun vendt opmærksomheden mod kløften igen. Uden at tage videre notat af det, var han blot fortsat i sin retning. Dog da han blot var nogle meter fra hende, lod hun sine lyse øjne beskue ham endnu en gang. Hendes øre var drejet i hans retning, og hendes krop inviterede ham ind. Men inden han nåede indenfor hendes rækkevidde, lod han ansigtet glide tilbage til sit oprindelige udtryk og udseende. Det var længe siden han havde stået og set på hende, det var ligeså længe siden han havde hørt hendes kløgtige ord. Hans tomme blik fæstnede sig på hendes blottede lyserøde øje, og han beskuede hende, som han beskuede alle andre. Med et stirrende og ikke tilstedeværende blik.
Hendes ord fyldte hans øregang med sin hæse klang. Ja, det var vel nok et godt spørgsmål. Hvorfor var det helt præcist at han overhovedet kunne lade sig selv lokke til at opsøge nogen som helst? Det var jo ikke hans stil. I et øjeblik, stod han og smagte lidt på et svar, inden han skilte læberne og lod sit svar hvisle ud gennem dem.
"Ville du tro mig, hvis jeg sagde at man kan savne en fremmed?"
Som altid, forklarede han sig selv i halve gåder. Og om han lagde dybere mening bagved teksten, eller om han blot stillede hende et simpelt spørgsmål for at aflede hendes opmærksomhed hen på noget andet, er kun noget man kan gætte sig til. Typisk Recimir-behaviour.
|
|
Hoppe
IS OFFLINE
Years Old
❤ Styres af Kyla ❤
308 POSTS & 10 LIKES
|
Post by Alarica on May 6, 2014 7:26:04 GMT 1
Hele hans holdning og ydre - selv hans fremtoning ændrede sig pludseligt til den sædvanlige og det smil, som så ganske slesk og flygtigt havde prydet hans ellers tomme ydre, var pludseligt også forsvundet i mængden. Hun kommenterede dog ikke på det, accepterede blot, at han valgte sin fremtoning selv. Han så dog ud til, at blive slået lidt ud af hendes spørgsmål, hvilket overraskede hende. Han plejede skam altid, at komme med et svar, med det samme, han havde muligheden. Hun studerede ham, fangede hver lille trækning, mens han skillede sine læber fra hinanden og ordene flød fra hingsten. Endnu en gåde, en svag trækning gled frem på hendes mule, og dannede en let bue i hendes mundvig, alt imens hun trådte endnu et skridt frem imod hingsten.
"Ligeså vel, som mørket kan savne lyset, kan man også savne en fremmed. Men savner døden livet?"
Så let lod hun ham ikke slippe, hun kunne fornemme, at gåden sikkert lå dybere, men hun ville ikke lade ham, slå det væk med noget andet. Hun forsøgte stadig, at holde ham til ilden og svare på hendes spørgsmål. Oprigtigt svare og ikke gemme det væk i en af hans gådespil, som hun ellers fandt ganske underholdende. Han var i sandhed en spændende skikkelse, hvilket også var grundet til, at hun havde interesseret sig for hingsten og søgt efter hans skikkelse, så hun atter ville kunne møde ham i mørket.
|
|
Hingst
IS OFFLINE
Years Old
More sugar trails my white lady laid, than pillars of salt..
221 POSTS & 15 LIKES
|
Post by Recimir on May 11, 2014 23:42:44 GMT 1
Hendes ord spillede sine spil som de plejede. Gav ham nådesløst modspil, og kastede bolden videre. Alarica. Hvis der var en eneste skabning i denne verden, der kunne vække blot et strej af interesse, så var det hende. Men stadig bar han tvivlen på hvorvidt hun blot var fascinerende fordi hun kunne være med på legen, eller om hun var fascinerende fordi hun var begyndt at krybe under huden på ham. Endnu en gåde, men dog en, som ingen havde et svar på.. Han betragtede hende, som hun trådte nærmere med et vagt smil om sine læber. Han lod hende blot, for nu. Hendes stemme banede sig vej gennem den kølige luft, og snart skulle hans svar lyde sådan:
"Nogle ville påstå at døden går hånd i hånd med livet, og livet går hånd i hånd med døden. Et ubrydeligt bånd. Men andre ville påstå at døden tager livet, og livet i sidste ende bryder fri fra dødens greb. En uendelig jagt.."
Han lod den ene hov glide frem i sandet, og lod vægten hælde fremad så hans hals kunne strækkes og hans mule komme hendes hovede tættere. Ganske let og i en langsom bevægelse tiltede han hovedet lidt på skrå, og hans øjne lod sig fæstne på hendes.
"... Så savner døden livet? Hvad med livet? Savner det døden?"
|
|
Hoppe
IS OFFLINE
Years Old
❤ Styres af Kyla ❤
308 POSTS & 10 LIKES
|
Post by Alarica on May 12, 2014 17:53:19 GMT 1
Endnu engang spillede hans evige gåder, der fangede hendes interesse. Igen, kom der ikke et direkte svar, men hingsten smed det videre og dog, lå der et svar i gåden, som hun forsøgte at knækkr. Et smil var blevet vagt over hans læber, og derfor gled hendes hoved en anelse mere på skrå, mens hun betragtede den mørke hingst. Hans hals blev strækket fremad og hans mule kom tættere på hende. Hun havde ingen problemer med, at andre trådte hende nær, og hvis hun en dag ikke ønskede det, så ville hun med det samme bekendtgøre det. Sådan var hun bare. Den gyldne pandelok lå og skjulte hendes farvede øje, alt imens den gyldne hale blev svunget fra side til side bag hende, i en ganske rytmisk bevægelse. " Livet og døden vil altid gå hånd i hånd. Døden er jo i livet og livet er jo i døden, så hvad andet end det ubrydelige bånd og den evige jagt vil kunne besvare det spørgsmål, som du så fint udtrykker" Hun vippede let med det ene øre, så det let roterede væk fra hans retning, og imod mørket bag hende, inden hun lod det glide frem igen, mens hun søgte hingsten øjne, og straks blev fanget i hans tomme og døde, der alligevel var så fascinerende, at hun ikke ønskede at kigge væk. " Ligesåvel som døden savner livet, ligesåvel savner livet døden," Gled det over hendes stemmebånd, mens hun trådte et skridt længere frem, om det ville overskridte hans grænser, vidste hun ikke, men hun tog chancen. Alarica tog altid chancen, hellere gribe en chance end lade den forgå. Sådan havde det altid været med hende. Sådan ville det altid være. Hun kunne dog ikke frasige sig den interesse hun nærede sig for denne hingst.
|
|
Hingst
IS OFFLINE
Years Old
More sugar trails my white lady laid, than pillars of salt..
221 POSTS & 15 LIKES
|
Post by Recimir on May 15, 2014 15:32:04 GMT 1
Han blik hvilede på hendes blik, idet hun fremsagde sit svar. Ja, han nærmest studerede hende. Så enhver trækning og ændring i hendes øjenmuskulatur, der kunne indikerer humørskift. Han så hvordan månen kastede refelktion henover hendes blanke hornhinde.. Det var, dog, indtil en gylden lok fra hendes pande lod sig svinge ned, og istedet for at ramme øjet ind, skjulte det. Eftersom de to heste, efterhånden havde sneget sig tættere på hinanden, ville det ingen forhindre være for Recimir at blot strække hovedet en anelse mere og lade mulen skubbe den vildtfarende lok væk igen. Dog så blidt, ømt og forsigtigt at hans mule blot strejfede hendes hårlag ganske svagt. End, kunne han selv kun mærke hvordan hendes øjenvipper forsigtigt kildede mod hans hud, da han gjorde det.
"`Lad være med at dække dine øjne til... Du skal bruge dem til at se, til at forstå` - Husker du?"
Hviskede han stille, idet han citerede sine egne ord fra dengang han og Alarica mødtes første gang. Men skønt denne lille distration fik en del af hans opmærksomhed, gik hendes ord ikke for døve øre. Han havde skam hørt hvad hun havde sagt. Derfor trak han langsom hovedet til sig igen, satte i en rolig vandren, forbi hendes hovede, ned langs hendes flanke og om bagved hendes bagpart og et par enkelte skridt frem mod den sorte afgrund i jorden, som var kendt som Jupan kløften. Her, på kanten mellem liv og død, gjorde han et holdt og lod blikket vandre udover synet.
".. Men hvad savner du Alarica? Står dine ben på trygt på jorden? Står de ude i afgrunden, hvor end ikke den mægtigste hest kan bunde? Eller står de som mine, men ét ben i begge verdener?"
|
|
Hoppe
IS OFFLINE
Years Old
❤ Styres af Kyla ❤
308 POSTS & 10 LIKES
|
Post by Alarica on May 16, 2014 14:02:39 GMT 1
Hans strakte sin mule frem imod hende, og ganske let skubbede han den vildfarende gyldne lok væk fra hendes øjne, så hun atter kunne se ham med begge øjne, men på en nænsom måde. Hans mule strejfede let hendes hårlag ganske svagt, så det gav en usynlig sitren i den bløde pels, inden hun kort blinkede med øjet, da det havde lagt gemt under pandelokken, så hun ganske svagt ramte hans hud med øjenvipperne i hans færd. Hun hørte let hans ord og let tegnede der sig et smil over hendes læber, inden hun let drejede hovedet på skrå.
"Hvordan skulle jeg kunne glemme det?"
Sendte hun let tilbage, for hun huskede det skam godt. Det betød dog ikke, at hun ikke stadig skjulte sine øjne for andre. Eller i hvert fald det ene af dem. Det havde hun altid gjort og et enkelt møde, havde ikke været nok til, at hun havde forandret den del. Selvom hun dog tydeligt mindes hans ord om det. Øjnene skulle bruges til at se og hvis hun skjulte det ene, ville det ikke være muligt at se alt. Det måtte hun huske at minde sig selv om fremover. Så hun ville kunne forstå. Det distraherede dog ikke hingsten til, at bevæge sig videre og komme tilbage i fokus. Han trådte forbi hendes hoved og videre hen, og om bagved hendes bagpart, og ganske få skridt fra den mørke afgrund i jorden, som kendtegnede Jupan kløften - den kløft hun selv havde stået og studeret for ganske få minutter siden. Hun skubbede sig dog rundt, da hingsten nærmede sig hendes bagparti, ikke at hun troede at han havde nogen intentioner eller at det var noget der ville skabe udfald på dette tidspunkt, hun ønskede bare ingen bag hendes bagpart. Atter talte han, mens hun trådte frem og op på siden af ham. Kort lod hun ørene vippe i retningen af kløften, og hvælvede let i den mørke nakke, mens de gyldne lokker strøg omkring hende, og hun studerede dybet foran sig.
".. Det afhænger af, om det er muligt at savne noget, som man ej nogensinde er stødt på. Savner du da noget, kære Recimir? .." Hun holdt en lille pause, inden hun alligevel valgte at smide om sig med sin tanke om hans følgende ord. "Mine ben står i denne verden, på denne jod, ude i afgrunden, i andre verdener - Overalt, for jeg ønsker ikke at binde mig til et sted. Hvorfor nøjes med et enkelt sted, når man kan træde alle steder og stadig forblive sammenhængende?"
|
|
Hingst
IS OFFLINE
Years Old
More sugar trails my white lady laid, than pillars of salt..
221 POSTS & 15 LIKES
|
Post by Recimir on Jul 5, 2014 0:02:44 GMT 1
Den reaktion hun afgav, ved at han blot passerede hende.. Var hun utryg ved hans egentlige intentioner? Ganske flygtigt havde hans blik vendt sig mod hende, men som var det ingenting havde det vendt sig mod kløften igen som han havde været på vej hen til. Hendes stemme fyldte luften, og erstattede hans som ebbede ud i natteluften. Han lukkede øjnene, og lod alle hendes ord fylde hans øregang, og ganske let hævede han hovet som lod han blikekt falde på himmellegemet.
"Månen.."
svarede han kort, ærligt og til en stor forskel, direkte.
"Jeg savner månen, når den ikke er der.."
Hans øjne åbnedes atter, og lod det søge ned mod afgrunden for foden af hans hove.
"Forblive sammenhængende i forskellige verdener..? Jeg ville frygte at alle nuancerne mellem sort og hvid, hver især ville tage en bid af dig. Hver og én bid, ville forblive i den nævne verden.. Hvor er helheden idet?"
|
|
Hoppe
IS OFFLINE
Years Old
❤ Styres af Kyla ❤
308 POSTS & 10 LIKES
|
Post by Alarica on Jul 5, 2014 13:35:10 GMT 1
Hendes øre tippede begge to fremad, da hun hørte hans ord. Månen. Han savnede månen. Kort skød hendes blik op imod himmellegmet, hvor månen plejede at stå stor og klar og skinne ned igennem mørket. I dag var den ikke fuldendt. Men det ville den snart være, det ville dog tage en vis tid inden, det ville være tilfældet. Hun fulgte kort hans blik, da han skød det ned imod afgrunden. Den gyldne hale blev slået veltilpas bag hende, inden hun trådte frem.
"Og hvad er det ved månen, der drager dem?" Spurgte hun derpå, men oprigtig nysgerrig. Selv nød hun synet af den - men det var mere kontrasten imellem månen og den mørke himmel der oftest blev oplyst af lysende stjerner, der var grunden til, at hun nød nattens eventyrlige ydre. Men at han var så direkte og ærlig fik blot et smil til at kruse på hendes læber, mens hun trådte frem imod ham, til hun stod ved siden af ham, og lod blikket glide ud i horisonten.
"Måske de forskellige verdener vil tage en lille bid af en, og du dermed mener, at helheden vil forsvinde. Der er vi ikke enige. Jeg mener, at selv i de små bidder vil der blive formet noget nyt og noget unikt, som vil blive den nye helhed i en tilsluttet sjæl. Alle steder vil sætte sine spor, spørgsmålet er hvorvidt man vælger at lade det drage en eller ej, for i bund og grund - hvorfor frygte de forskellige nuancer, hvis de ingen trussel udgør?" Hun så på ham, forventede ikke noget svar, men alligevel lod hun spørgsmålet hænge i luften.
|
|
Hingst
IS OFFLINE
Years Old
More sugar trails my white lady laid, than pillars of salt..
221 POSTS & 15 LIKES
|
Post by Recimir on Jul 12, 2014 22:47:14 GMT 1
Recimir lod det violette blik falde på hende ved hendes spørgsmål. Hvad er det ved månen, som drager Dem? Recimir var ikke sikker på det. Men hans øjne blev knebet en anelse sammen, og hans blik øgede intensiteten. Han lod sine læber skilles, som om han ville sige noget, men tav. Istedet rystede han blidt på hovedet af hende og sagde istedet:
"Min kære.. Det er en gåde, end ikke jeg kan svare på."
Alaricas smil lå blidt på hendes læber, og prydede hendes ansigt. Recimir betragtede hende med samme intensitet som før, selv da hun bevægede sig tættere og lod sig placere ved hans side. Hendes blik rettedes mod horisonten, og Recimirs blik flugtede hendes. Han brummede sagte, med en antydning af overvejelse.
"`I selv de må bidder vil der blive formet noget nyt og unikt, som vil blive til den nye helhed i en tilsluttet sjæl..` Men Alarica, hvis du bliver ved med at tage bidder, hvornår vil du så stå med et færdigt produkt du kan kalde for helhed? Noget som du kan kalde for `Dig`? Sjælen kan ikke være tilsluttet før den har en fast helhed."
|
|
Hoppe
IS OFFLINE
Years Old
❤ Styres af Kyla ❤
308 POSTS & 10 LIKES
|
Post by Alarica on Jul 13, 2014 15:31:57 GMT 1
Hans ord rungede og hun kunne ikke tørre smilet af sine læber, da hans svar overhovedet ikke kom bag på hende. Sådan var han bare. Fuld af gåder og mystik. Let vippede hun med ørene, mens hun så mod månen og betragtede den.
"Ikke kan eller ikke vil?" Spurgte hun derfor, for begge dele kunne være tilfældet med denne hingst. Alarica havde fundet ud af, at Recimir elskede gåder og derfor bar på mange gode vendinger. Der var sikkert ikke mange, der tog sig tid til at tænke over dem - det havde hun heller ikke selv gjort i begyndelsen, men det var alligevel interessen i den, der havde fået hende til at tænke på hingst flere gange. Det var i hvert fald det der faldt hende ind var grunden.
"Det må så være min hemmelighed at bære, hvordan jeg kan det. For ligegyldigt, hvad andre siger, så er jeg mig i helhed, og ingen kan udgøre en bedre udgave af mig, end mig selv" Pointerede hun, men ikke et sekundt veg hendes blik fra horisonten, der havde fanget hendes interesse. Ørene var vippet frem, inden det ene der var tættest på ham, let vippede til siden, og dermed erkendte, at han stod der. Langsomt lod hun blikket glide hen på ham, og tiltede hovedet let på skrå. "Hvad gør De da selv, for at bevare helheden, sjælen i dig?" Spurgte hun derpå, mens hun så afventende på ham i få sekunder, søgte hun op i hans tomme og døde blik for at finde et svar. Hun lod blikket hvile dybt, inden hun lod den ene baghov hvile en anelse.
|
|
Hingst
IS OFFLINE
Years Old
More sugar trails my white lady laid, than pillars of salt..
221 POSTS & 15 LIKES
|
Post by Recimir on Jul 14, 2014 2:29:00 GMT 1
Recimir skilte læberne lidt. Hans blik var stadigt fæstnet mod det punkt Alarica selv havde beskuet for et øjeblik siden. Hendes kommentar havde moret ham. Og uden selv at lægge mærke til det, havde han stået der og smilt, sit stive, usammenhængende og næsten usynlige smil. Et smil, der efterhånden trækkes på ofte i hendes nærhed. Han valgte ikke at kommentere på hvad hun havde sagt. Den måtte hun selv regne ud. Da ordene igen flød fra hoppens strube, forsvandt det ubevidste smil og hingstens øjne rettedes mod hende igen.
"Sandt nok."
kommenterede han tørt. Han ønskede ikke at drøfte dette emne yderligere, så han så sin mulighed for at runde den af på en høflig måde, ved at besvarer hendes spørgsmål istedet. Hans blik hvilede stadig på hende, med den sævanlige stirren.
"De siger at kroppen blot er et hylster for sjælen." - "Kig ind i mine øjne Alarica, som du kan se er jeg ganske tom.."
|
|
Hoppe
IS OFFLINE
Years Old
❤ Styres af Kyla ❤
308 POSTS & 10 LIKES
|
Post by Alarica on Jul 14, 2014 21:27:26 GMT 1
Et smil tegnede sig over hendes velformede læber alt imens hun bemærkede, hvordan hingsten på besynderligvis alligevel fik trukket fat i sine smilebånd og dermed skabt et stivt smil. Hun nød at se ham danne den stramme linie i mulens trækning, selvom det ikke ligefrem var noget, som der virkede til at være noget, som han havde for vane at gøre i andres selskab. Hun skød hurtigt tanken væk, det var der ingen grund til at kommentere eller tænke på. Hun kunne fornemme, at han ikke var meget for at tale om emnet, og det gjorde hende bestemt ikke noget, at han valgte at ændre emnet og dermed snakke om det andet.
"Kroppen er - vel at mærke i set med mine øjne - hylsteret for sjælen" Pointerede hun, inden hun alligevel lod sine øjne hvile i hans tomme og lettere døde blik. Alligevel søgte hun efter, at se bare en bid af hans sjæl derinde. Men ej var den at fange, enkelte toner af noget andet kunne hun fornemme, men ikke noget, som hun som sådan ville kunne placere desværre.
"Jeg vil være tilbøjelig til at sige, at De ikke er tom. Ingen er tømt for sjælen, din er blot gemt godt væk fra omverden, eller også ønsker De ikke at dele af den med alle og enhver. Du siger du er tom, men er det følelsen af tomhed eller, hvad får Dem til at sige de ord?" Spurgte hun derfor med sin hæse og lettere uskyldige stemme, der ikke kunne holdes tilbage for nysgerrigheden.
|
|